La funten’
Passet’ lu chien’ stec’ nu vialon’
E abbasc’ abbasc’ s’ truov’ la funten’,
na pil’, nu rcint’ e na capann’
andò r’ femmn’ lavav’n li pann’.
La pil’stec’ a purtet’ r’ men’
Eij tant’ commt’ ca puonn’ vev’ l’an’mel
Senza fe scenn’ ra cavadd’ li cr’stien’;
‘nda lu r’cint’, ca po sarrij propj la funten’,
c’ stann’ li funtanin’
e sop’ na statua ch’ la coron, ‘mmen.
La ser’ cum’ rinn’ li cr’stien’ chiù anzien’
P’ quiru vialon’ c’ stev’ na pr’gg’ssion’:
zappatur’ ca v’nevn ra fuor’ stanch’ e asstet’,
signur’ frisch’ e r’puset’
ca s’ ni evn’ e fè na cammnet’;
criatur’ femm’n e vicchiaredd?
Ca iev’n a enghij cicn’ varrel’ e cunch’tedd,
ognun’ la pruvvist’ s’ facev’,
p’cchè acqua ‘nda r’ ches’ nisciun’ n’ t’nev’.
Ma mo ca li tiemp’ so cagnet’
E li cic’n’ e r’ varrel’ ognun’ ra ij’ttet’ a quera funten’
na funziona ‘nttutt’ e rumes’:
serv’ a li spos’ ca s’ canuscn’
p’s’ putè re nu ves.
Pasquale Di Francesco