La funten’

Passet’ lu chien’ stec’ nu vialon’

E abbasc’ abbasc’ s’ truov’ la funten’,

na pil’, nu rcint’ e na capann’

andò r’ femmn’ lavav’n li pann’.

La pil’stec’ a purtet’ r’ men’

Eij tant’ commt’ ca puonn’ vev’ l’an’mel

Senza fe scenn’ ra cavadd’ li cr’stien’;

‘nda lu r’cint’, ca po sarrij propj la funten’,

c’ stann’ li funtanin’

e sop’ na statua ch’ la coron, ‘mmen.

La ser’ cum’ rinn’ li cr’stien’ chiù anzien’

P’ quiru vialon’ c’ stev’ na pr’gg’ssion’:

zappatur’ ca v’nevn ra fuor’ stanch’ e asstet’,

signur’ frisch’ e r’puset’

ca s’ ni evn’ e fè na cammnet’;

criatur’ femm’n e vicchiaredd?

Ca iev’n a enghij cicn’ varrel’ e cunch’tedd,

ognun’ la pruvvist’ s’ facev’,

p’cchè acqua ‘nda r’ ches’ nisciun’ n’ t’nev’.

Ma mo ca li tiemp’ so cagnet’

E li cic’n’ e r’ varrel’ ognun’ ra ij’ttet’ a quera funten’

na funziona ‘nttutt’ e rumes’:

serv’ a li spos’ ca s’ canuscn’

p’s’ putè re nu ves.

Pasquale Di Francesco